De F is van Familie

Tja, het blijft toch je familie, hè! Een uitdrukking die ik wel vaker hoor, als iemand zich verexcuseert als het familielid ten onrechte geholpen is of gesteund wordt terwijl die dat eigenlijk niet zou moeten verdienen. Of werkt het ook soms anders. Laten we eens kijken!

Bij mij als verslaafde werkte dat heel anders. Ik deed ook alles voor mijn familie. Dat wil zeggen ik gebruikte mijn familie daar waar kon. Dat deed ik niet met voorbedachte rade, alhoewel in de loop van de tijd, was dat helaas ook steeds meer het geval. In het begin van mijn verslaving merkte ik dat mijn familie, het gezin waar ik vandaan kwam en waar ik eigenlijk in het aller begin nog bij woonde, altijd voor mij klaar stond. Maakte niet uit wat voor kattenkwaad ik uithaalde; ik kon altijd bij hen terecht. Dat voelde natuurlijk heel geborgen en veilig. Helaas had ik al een verslaving onder de leden, waar ik zelf niet eens benul van had. Kleine dingetjes als het jatten van koekjes uit de trommel en zelfs later wat knikkers uit de knikkerzak van mijn broer of zus, gaven al de eerste tekenen van oneerlijk gedrag. Als ik dan betrapt werd en er naar gevraagd werd, begon ik onbewust met het oefenen van liegen, bedriegen en manipuleren. Zelfs ’s avonds in bed, moest ik mijn gedrag naar mijzelf goed praten. Alle bekende eigenschappen van verslaving, was ik toentertijd al aan het doen, weet ik nu: ontkennen, manipuleren, minimaliseren, relativeren, bagatelliseren. De progressieve ziekte verslaving was zich in mij aan het wortelen; de gevolgen zouden desastreus worden, blijkt pas vele jaren later…

Toen ik op mezelf ging wonen en ik keuzes kon maken, die geheel voor eigen rekening kwamen, zag de verslaving zijn kans schoon. Hij manifesteerde zich groots en meeslepend in mijn brein. Dit maakte dat ik vol in het gebruik van middelen kwam als alcohol, wiet en ook in de gedragsverslaving van het gokken. Eerst op fruitmachines, later het ‘echte werk’ in casino’s en met pokeren. Door grote winsten, kwamen er grote aankopen zoals bijvoorbeeld een auto. Natuurlijk riep dit vragen op bij mijn familie. Inmiddels had ik het liegen en bedriegen tot een kunst verheven, met mee-liegende vrienden, alibi’s en de hele rataplan erom heen. Het was een kwestie van tijd dat de eerste scheuren in mijn zorgvuldig opgetrokken muren zich begonnen te vertonen. Leugens hielden niet altijd meer stand en bepaalde kosten kon ikzelf niet altijd meer dekken. Gelukkig was daar de familie nog: zij staan voor me klaar! No matter what! Hé, dat is makkelijk…. Steeds vaker hield ik een fantastisch betoog, mooie verhalen, zielig ook, zéker, héél zielig. En telkens hielpen ze mij: ze kochten boodschappen, schoten geld voor een cadeautje voor, betaalde mijn zorgverzekering, leenden mij continu geld (dat sowiesó, want daar had ik nooit genoeg van), ze gingen zelfs met hun huis garant staan, zodat ik een hypotheek kon krijgen voor mijn aan te kopen huis! Uiteindelijk, hoe lief ook, bleken zij mij niet te helpen, maar feitelijk hebben ze, met alle goede en lieve bedoelingen ten spijt, mijn lijdensweg alleen maar verlengd. Mijn inzicht om écht hulp te gaan halen om mijn ziekte aan te pakken was er niet, omdat mijn verliezen en schades iedere keer werden dicht gelopen door hen.

Toen de hulp vanuit de familie minder werd of zelfs bij sommige ophield, omdat zij het óók niet meer konden opbrengen, zocht ik een nieuwe familie op. Zoals een parasiet van de ene op de andere springt, om die vervolgens leeg te zuigen. Ik ging mijn ‘nieuwe wereld’, de wereld van gebruikersvrienden, als mijn nieuwe familie zien. Zij begrepen mij. Zij hadden hetzelfde aan de hand. Wij werden uitgekotst door de niet-gebruikers. Wij vonden hen belachelijk en wij vonden de rest van de wereld gasten die er niets van snapten. Waarván ze niets snapten, daar werden geen vragen over gesteld binnen mijn nieuwe familie. Antwoorden hadden we namelijk niet. Er werden sowieso geen vragen gesteld binnen mijn nieuwe familie. Dat kon niet; er waren te veel geheimen en te veel pijnlijke onderwerpen. Er was natuurlijk een enorm verdriet. Feitelijk zaten we met zijn allen, zonder het te weten, in een hospice: we hebben namelijk allen een chronische, progressieve en dodelijke ziekte! Ook binnen deze familie zorgden we voor elkaar, zoveel we konden. Door het lenen van geld, soms onverantwoordelijk veel. Door het op krediet verkopen van drugs door dealers. Uiteindelijk werden de problemen alleen maar groter in plaats van kleiner. Enkelen van ons kwamen dan weer terug bij hun eerste familie, die dan vervolgens de schuldeisers weer afbetaalden, zodat de manipulerende en grote-beloftes-makende verslaafden zoals ik, weer even verder konden. En wéér was ik niet geholpen, maar weer een paar maanden meer aan het lijden. Niks ten nadele van de naaste hoor, die weet niet beter. Ook niks ten nadele van de verslaafde hoor, die weet namelijk óók niet beter.

Uiteindelijk kon ik niet meer! Ik was al verwijderd van mijn biologische familie en nu wilde ik ook stoppen met mijn fake familie van gebruikers en dealers. Ik kwam in herstel.

Door te ontgiften, te luisteren naar anderen hoe een leven in herstel werkt en door een 100% bereidwilligheid te tonen om het roer om te gooien, heb ik volledig nieuw gedrag aangeleerd: fysiek, mentaal, emotioneel en spiritueel. Hierdoor ben ik in aanraking gekomen met een nieuwe familie: de familie van verslaafden in herstel! Dit heeft ertoe geleid dat ik weer gezonde keuzes kan maken. Constructieve in plaats van destructieve. We kijken naar elkaar om en houden elkaar in de gaten. We verplichten elkaar tot niets, we doen alleen maar suggesties vanuit eigen ervaringen. We zullen elkaar NOOIT onderhouden in het oplossen van schulden. We zullen er juist voor elkaar zijn door elkaar te vertellen hoeveel we voor elkaar betekenen, dat we elkaar niet financieel kunnen helpen en we zullen tegen elkaar zeggen dat eenieder zelf weet wat hij/zij moet doen om in herstel te komen en te blijven!

Door deze liefdevolle benadering en door deze nieuwe manier van leven heb ik nu weer de mogelijkheid om mijn oprechte excuses aan te gaan bieden aan iedereen die ik schade heb toegebracht in mijn actief verslavingsverleden.

Ik kan nu oprecht, eerlijk, als een betrouwbare echtgenoot, papa, zoon, broer, zwager en oom mijn excuses aan gaan bieden en mijn beloften nakomen, door te leven als een verslaafde in herstel.

Dat ga ik doen! Want, tja, het blijft toch je familie, hè!

[Dit artikel is onderdeel van een reeks blogs van Robert Drosterij, te vinden op https://mudello.nl/blog/]